„…myndi hún blessunin lifa veturinn af?“

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin

Jesús settist gegnt fjárhirslunni og horfði á fólkið leggja peninga í hana. Margir auðmenn lögðu þar mikið. Þá kom ekkja ein fátæk og lét þar tvo smápeninga, eins eyris virði. Og Jesús kallaði til sín lærisveina sína og sagði við þá: „Sannlega segi ég ykkur, þessi fátæka ekkja gaf meira en allir hinir er lögðu í fjárhirsluna. Allir gáfu þeir af allsnægtum sínum en hún gaf af skorti sínum allt sem hún átti, alla björg sína.“

Makúsarguðspjall 12.41-44

Það var sannarlega gott að auðmennirnir lögðu mikið í sjóðinn. Kannski sá ekki högg á vatni á bankareikningum þeirra eftir það. Það skipti ekki máli. Þeir lögðu sitt fram. Fóru svo út að borða með frúm sínum. Nefndu það svona í framhjáhlaupi þegar dýrasta rauðvínsflaskan var keypt að þeir hefðu lagt smávegis í mannúðarsjóðinn. Einn þeirra var hugsi yfir þessari konu sem meistarinn frá Nasaret sagði að hefði gefið mest. Gaf víst aleigu sína, sagði meistarinn. „Engin furða að hún væri í hópi fátækra eftir svona fjáraustur,“ muldraði auðmaðurinn, „myndi hún blessunin lifa veturinn af?“ Og hann pantaði aðra eðalrauðvínsflösku.