Svo áttaði hann sig

Guðspjallið lesið og síðan hundrað orða hugleiðingin

Og Jesús sagði við þá: „Nú á einhver yðar vin og fer til hans um miðnætti og segir við hann: Vinur, lánaðu mér þrjú brauð því að vinur minn er kominn til mín úr ferð og ég hef ekkert að bera á borð fyrir hann. Mundi hinn þá svara inni: Ger mér ekki ónæði. Það er búið að loka dyrum og börn mín og ég komin í rúmið. Ég get ekki farið á fætur að fá þér brauð? Ég segi yður, þótt hann fari ekki á fætur og fái honum brauð vegna vinfengis þeirra, þá fer hann samt fram úr sakir áleitni hans og fær honum eins mörg og hann þarf.
Og ég segi yður: Biðjið og yður mun gefast, leitið og þér munuð finna, knýið á og fyrir yður mun upp lokið verða. Því að hver sá öðlast sem biður, sá finnur sem leitar og fyrir þeim sem á knýr mun upp lokið verða. Er nokkur sá faðir yðar á meðal sem gæfi barni sínu höggorm ef það biður um fisk eða sporðdreka ef það biður um egg? Fyrst þér, sem eruð vondir, hafið vit á að gefa börnum yðar góðar gjafir, hve miklu fremur mun þá faðirinn himneski gefa þeim heilagan anda sem biðja hann.“

Lúkasarguðspjall 11.5-13

Það fauk fyrst aðeins í hann þegar meistarinn spurði hvort það væri einhver þarna sem myndi gefa barni sínu höggorm eða sporðdreka ef það bæði um fisk eða egg. Svo áttaði hann sig. Svipur meistarans og rödd  sögðu að svarið væri vitaskuld nei. Slíkir durtar væru auðvitað ekki í hópnum. En þegar hann sagði að þeir væru vondir en hefðu þó vit á því að sinna börnunum vel þá seig ískyggilega í hann. Við vondir? Svo áttaði hann sig. Aldrei áður hafði hann verið borinn saman við sjálfan skaparann. Auðvitað hlaut kærleikur skaparans að vega meira en duttlungafull sjálfselska hans.