Kirkjublaðið.is hefur oft tekið eftir því að þegar leikmenn lesa lestra í kirkjum þá eru þeir ekki með Biblíuna í höndunum heldur draga upp ýmist slétt og fallegt blað eða krymplað og lesa biblíutexta upp af því. Hvað verður síðan um þetta blað er óljóst, ætli það fari ekki í bréfakörfuna og því ekki umhverfisvæn notkun á því.
Einkum er þetta athugavert þegar börn lesa upp í kirkjum texta Biblíunnar af blöðum. Það er nefnilega brýnt að þau fái „tilfinningu“ fyrir því að þessi texti sé ekki einn af þúsund textum sem þau fá af A-fjórum blöðum í skólanum heldur sé hann að finna í helgri bók – sem þau eiga kannski eða munu eignast síðar á lífsleiðinni.
Þegar ritningarlestrunum er lokið og komið að guðspjalli, snýr prestur sér fram og horfist í augu við söfnuðinn. Stoltur á svip. Auðvitað heldur hann á Biblíunni og les síðan upp úr henni. Ekkert A-fjórir blað þar á ferð.
Þetta er náttúrlega hagkvæmnisatriði eins og sagt er – ekki eiga allar kirkjur svokallaða kirkjubiblíu sem er með stærra letri en aðrar útgáfur og auðvelt að lesa upp úr. Kirkjublaðið.is hefur grun um að kirkjubiblía sé auk þess ekki lengur til sölu – og veit reyndar ekki hvernig útgáfu Biblíunnar er háttað nú um stundir og því tilefni til að kanna það síðar. Texti hinnar hefðbundnu Biblíu frá 2007 er smár og ekki auðveldur til lestrar upphátt – auk þess er lýsing í kirkjum býsna misjöfn.
Kirkjublaðið.is telur hins vegar mikilvægt að lesarar í kirkjum hafi Biblíuna sjálfa undir höndum og lesi upp úr henni. Áhersla á sýnileika Biblíunnar sjálfrar – bókina – er mikilvæg.
Kirkjublaðið.is varð eitt sinn vitni að því að prestur nokkur sem var að jarðsyngja í sveitakirkju – hann var þar sjálfur gestkomandi og vinsæll jarðarfararprestur að sunnan – greip til Guðbrandsbiblíu af altari kirkjunnar (enda var þar engin önnur Biblía, útgáfan frá 1912 geymd inni í bæ og hafði láðst að koma með hana um leið og Guðbrand (sem var líka geymdur inni í bæ)) og opnaði hana „einhvers staðar“ af handahófi en fór síðan með texta Markúsar (16.1-6): „Þá er hvíldardagurinn var liðinn…“ Vaknaði þá sú grundvallarspurning hjá guðfræðingi á kirkjubekk hvaða texta viðkomandi prestur myndi í raun og veru koma til með að leggja út af (sem prestur svosem gerði ekki heldur hélt sig við æviferil hins látna og eitt kristilegt sálmvers): þarna hélt hann á Guðbrandi gamla (sem var flott sviðsmynd út af fyrir sig), fór með eftir minni texta Biblíunnar 2007 sem þó var ekki hann. Nú Brandur móguli seig í og þess vegna gaf klerkur heldur í frásögnina til að geta sleppt honum sem fyrst. Hinn vinsæli jarðarfararprestur hefði svosem getað sleppt því að grípa til Brands (og Kirkjublaðið.is hafði verið í útförum hjá honum áður þar sem hann munaði ekki um það að fara með guðspjallstextann eftir minni án þess að vera með Biblíu í höndum – stundum reyndar með hana í höndum en lukta). En hann greip nú einu sinni til Guðbrands þarna í sveitinni af einhverjum ókunnum ástæðum – kannski vegna návígis við söfnuðinn í lítilli sveitakirkjunni – í víðáttumiklum kórum syðra var söfnuðurinn í meiri fjarlægð. Guðbrandsbiblía virkaði eins og skjöldur – og menn hafa nú borið fyrir sig ómerkari skildi í prestsskapnum.
Kirkjublaðið.is hefur oft tekið eftir því að þegar leikmenn lesa lestra í kirkjum þá eru þeir ekki með Biblíuna í höndunum heldur draga upp ýmist slétt og fallegt blað eða krymplað og lesa biblíutexta upp af því. Hvað verður síðan um þetta blað er óljóst, ætli það fari ekki í bréfakörfuna og því ekki umhverfisvæn notkun á því.
Einkum er þetta athugavert þegar börn lesa upp í kirkjum texta Biblíunnar af blöðum. Það er nefnilega brýnt að þau fái „tilfinningu“ fyrir því að þessi texti sé ekki einn af þúsund textum sem þau fá af A-fjórum blöðum í skólanum heldur sé hann að finna í helgri bók – sem þau eiga kannski eða munu eignast síðar á lífsleiðinni.
Þegar ritningarlestrunum er lokið og komið að guðspjalli, snýr prestur sér fram og horfist í augu við söfnuðinn. Stoltur á svip. Auðvitað heldur hann á Biblíunni og les síðan upp úr henni. Ekkert A-fjórir blað þar á ferð.
Þetta er náttúrlega hagkvæmnisatriði eins og sagt er – ekki eiga allar kirkjur svokallaða kirkjubiblíu sem er með stærra letri en aðrar útgáfur og auðvelt að lesa upp úr. Kirkjublaðið.is hefur grun um að kirkjubiblía sé auk þess ekki lengur til sölu – og veit reyndar ekki hvernig útgáfu Biblíunnar er háttað nú um stundir og því tilefni til að kanna það síðar. Texti hinnar hefðbundnu Biblíu frá 2007 er smár og ekki auðveldur til lestrar upphátt – auk þess er lýsing í kirkjum býsna misjöfn.
Kirkjublaðið.is telur hins vegar mikilvægt að lesarar í kirkjum hafi Biblíuna sjálfa undir höndum og lesi upp úr henni. Áhersla á sýnileika Biblíunnar sjálfrar – bókina – er mikilvæg.
Kirkjublaðið.is varð eitt sinn vitni að því að prestur nokkur sem var að jarðsyngja í sveitakirkju – hann var þar sjálfur gestkomandi og vinsæll jarðarfararprestur að sunnan – greip til Guðbrandsbiblíu af altari kirkjunnar (enda var þar engin önnur Biblía, útgáfan frá 1912 geymd inni í bæ og hafði láðst að koma með hana um leið og Guðbrand (sem var líka geymdur inni í bæ)) og opnaði hana „einhvers staðar“ af handahófi en fór síðan með texta Markúsar (16.1-6): „Þá er hvíldardagurinn var liðinn…“ Vaknaði þá sú grundvallarspurning hjá guðfræðingi á kirkjubekk hvaða texta viðkomandi prestur myndi í raun og veru koma til með að leggja út af (sem prestur svosem gerði ekki heldur hélt sig við æviferil hins látna og eitt kristilegt sálmvers): þarna hélt hann á Guðbrandi gamla (sem var flott sviðsmynd út af fyrir sig), fór með eftir minni texta Biblíunnar 2007 sem þó var ekki hann. Nú Brandur móguli seig í og þess vegna gaf klerkur heldur í frásögnina til að geta sleppt honum sem fyrst. Hinn vinsæli jarðarfararprestur hefði svosem getað sleppt því að grípa til Brands (og Kirkjublaðið.is hafði verið í útförum hjá honum áður þar sem hann munaði ekki um það að fara með guðspjallstextann eftir minni án þess að vera með Biblíu í höndum – stundum reyndar með hana í höndum en lukta). En hann greip nú einu sinni til Guðbrands þarna í sveitinni af einhverjum ókunnum ástæðum – kannski vegna návígis við söfnuðinn í lítilli sveitakirkjunni – í víðáttumiklum kórum syðra var söfnuðurinn í meiri fjarlægð. Guðbrandsbiblía virkaði eins og skjöldur – og menn hafa nú borið fyrir sig ómerkari skildi í prestsskapnum.
